Roadtrip naar het zuiden

Het was even stil aan deze kant, maar aangezien mijn werkende bestaan er al weer opzit... weer een kleine update van wat mij weer is overkomen in Perth en omstreken!

Vorige week donderdag was alweer mijn laatste werkdag in de 'worstenfabriek'. Toen ik een week van te voren vertelde dat ik mijn carriere vroegtijdig wilde beindigen namen ze dat gelukkig goed op. En dat terwijl ik gezegd had een maand of 4 te blijven... (zo werkt dat als je ergens wilt binnenkomen) Het werden dus 6 weken, en de laatste dagen was het aftellen. Mijn baas was een oud Italiaans mannetje. Voor dat ik terug ging naar Nederland moest ik natuurlijk leren salami te maken zodat ik ook mijn eigen business kon opzetten! En ik kreeg uiteindelijk zelfs een mooie referentiebrief mee, waarin uitgebreid mijn 'skills' staan beschreven als tijdelijke worstemaker :-) Prachtig natuurlijk. Alhoewel het dus niet helemaal mijn ding was heb ik best weer een interessante ervaring achter de rug en vooral, de bankrekening weer wat gespekt.

In Perth was het weer een komen en gaan van bekenden... Mensen die ik eerder tijdens mijn doorreis al was tegengekomen. Van mijn begingroep zag ik Lisette weer, en Joyce en Marijke waarmee ik als afscheid nog een avondje Ierse pub heb gedaan. En ik kwam Emma, een Zweeds meisje tegen die ik daarvoor in Taupo, Nieuw Zeeland had ontmoet. Staat ze in één keer bij mij in de keuken van het hostel. Paar duizend km's verder, wat een toeval toch! Dat werd een avondje bijkletsen aan de keukentafel, met knackebrod (die ze net had gekocht bij de Ikea, echt waar :-))

Vrijdag was het goede vrijdag en dus net gestopt met werken, begon ik aan mijn roadtrip naar het zuiden. Samen met 4 andere Nederlandsers: Luuk, Peter, Roland en Lotte. Luuk kende ik al van Adelaide, Roland kwam ik eerder tegen in Sydney en Melbourne (Toen hij mij alleen nog kende als 'Pieter'... weer een ander verhaal). De bestemming was nog niet helemaal helder toen Luuk vrijdagochtend kwam voorreiden in zijn gele Ford Falcon, maar in ieder geval zouden we richting Margeret River en Albany. En het was druk op de weg, vanwege het paasweekeinde, maar het zonnetje scheen en de stemming zat er goed in.

Helaas, na een uurtje rijden werden we al van de weg gehaald, blijkbaar had Luuk het gas iets te enthousiast ingedrukt. Een prent van 150 dollar, eigenlijk was het 100 dollar meer geweest maar de agent wilde ons matsen, en voor dat geld konden we volgens hem weer bier kopen, hoe vriendelijk! Nou werkt het met boetes zo, je betaalt binnen 28 dagen netjes, of je gaat er tegen in beroep, en de derde optie klinkt nog het mooist: je betaald nooit en gaat terug naar Nederland. Bij (eventuele) terugkomst in West Australia kun je beter de auto laten staan in dat geval.

In Bunbury hadden we een uitgebreide lunch, en de rit ging vervolgens naar Busselton. Maar voordat we in Busselton kwamen gebeurde er nog wat raars... Het was dus paasweekeinde en de politie had kennenelijk al haar personeel langs de weg geplaatst. Ja hoor, weer een snelheidscontrole. Op een punt waar je even geen 100 mocht rijden, maar 80. Weer 150 boete, deze keer voor Roland. En toen bleken wij met z'n drieen achterin iets vergeten te zijn, namelijk onze gordel. En dat was reden voor ome angent om het zero tolerance beleid van West Australia even te bevestigen. Oftewel (hou je vast) 500 dollartjes de man boete! Ik moest even 3 keer naar met potlood ingevulde velletje kijken. Niet te geloven..!! Opeens was iedereen in de auto goed voor een boete, en de totale 'opbrengst' was opgeteld 1800 dollar! Let op, nog geen 4 uur onderweg, een prestatie dus... Hoe raar dit misschien klinkt, het mocht de pret de rest van het weekend niet drukken.

Busselton was de eerstvolgende bestemming. Daar hebben ze een pier gebouwd van bijna 2 kilometer. Die wij helemaal hebben afgelopen, zo'n atractie laat je natuurlijk niet liggen. Tegen de avond kwamen we in Margeret River, eerst een korte stop gemaakt op het strand en daarna zochten we een slaapplaats voor die nacht. Bleken alle campings vol te staan (wel logisch met Pasen natuurlijk...) dus vonden we als alternatief een geschikte picknickplaats/speeltuin met overdekte barbeque. Rare mensen trouwens daar in de buurt! Rond een uur of 1/2 in de nacht deden mensen iets wat leek op een soort rally door het bos. Een halfuur later kwamen ze weer langsscheuren met lekke banden. Typische avond in Margeret River?
Die volgende ochtend werden we kwart voor 7 ruw uit onze slaap gewekt, en stond iemand aan ons tentje te 'kloppen' en hij was vrij duidelijk: You can not camp here! The ranger will bust you!! o-oooh!! :-) We waren nu toch wakker dus was het tijd de boel op te breken. Luuk en Roland in de auto ook wakker gemaakt en kwart over zeven gingen we weer op pad.

In de buurt van Margeret River zijn verschillende grotten, en één daarvan wilden we graag eens ontdekken. Stonden we dus om half 8 's ochtends aan de poort van de grotten voor een bezoekje. Goh, wat vreemd dat ie nog dicht is? ;-). Eest maar weer naar het strand dan en een ontbijtje gehaald bij de supermarkt. Vervolgens een nieuwe poging richting grotten. Na een korte speurtocht hadden we de grootste grot gevonden, met de toepasselijke naam 'Giant Cave'. Met helmpje en zaklamp in de aanslag deden we onze eigen ontdekkingstocht. Behalve het klimmen en klauteren was de grot ook erg de moeite van het bezichtigen waard. Kortom, de eerste geslaagde activiteit van die dag!

Geen roadtrip trouwens zonder goede muziek tijdens het toeren: Van U2 tot Blof, maar hoogtepunt van het weekend (en vaak op herhaling) was toch wel 'Tokyo Getto Pussy' met het nummer 'Kiss your lips' :-P Oftewel, de happy hardcore deed het goed deze dagen (stukje nostalgie denk ik, wie kent 'm nog?)

De rit die middag ging naar Augusta. Daar waar de Indische Oceaan en Grote Zuiderlijke Oceaan elkaar tegenkomen. Nou moet ik eerlijk zeggen dat we daar
weinig van gezien hebben. Het entree geld voor de vuurtoren was ons niet iets te veel. Maar ja, water dat tegen elkaar 'aanbost' spreekt ook niet het meest tot de verbeelding ... In plaats daarvan vonden we een uitzichtpunt en dronken maar eens een biertje, nog steeds genietend van het prachtige weertje.
Die avond sliepen we in Pamberton, een klein dorpje tussen Augusta en Albany, midden in de Karri bossen. Het was al donker toen we aankwamen en het duurde daarom even voor we een geschikte plaats vonden voor onze tent. We vonden uiteindelijk (alweer) een picknickplaats, en (in het pikdonker) zelfs een bankje waar we konden zitten! (De andere ochtend bleek het hele veld te wemelen van banken en zelfs een overdekte barbequeplaats...) En in de ochtend bleken we ook nog eens bij een heel mooi meer te staan! Ook tijdens deze nacht weer heel veel rare geluiden in het bos, scheurende auto's, gillende vrouwen. Natuurlijk werden we weer veel te vroeg gewekt, deze keer door een bus Japanners die op deze paasochtend het meer wilden verblijden met een picknick.

Na ons paasontbijtje op de barbeque stapten we snel de auto in voor onze tocht naar Albany. Voor deze dag stond weer een serieuze activiteit op de planning: De Valley of the Giants Tree Top Walk! Een (verende) stalen constructie van 600 meter lang, 40 meter hoog tussen de bomen. Daar hadden ze ook hele grote bomen waar je in kunt schuilen... Inderdaad, het weer begon langszaam aan om te slaan... en na deze wandeling gingen we in rap tempo terug naar onze riante Falcon.
In Albany aangekomen vonden we gelukkig een officiele camping. Want zo zachtjes aan was een raampje opendraaien niet meer voldoende ter verfrissing en werd het na 3 dagen echt eens tijd voor een douche. Tussen de buien door onze tent op gezet en daarna onze spaghetti klaargemaakt op de barbeque. De rest van de avond zaten we knus in de auto (met de koelbox strategisch binnen handbereik buiten de auto). Naast ons bier genoten we die avond van happy hardcore en triviant vragen (onder elke bierdop een vraag).

Die ochtend werd alles wat later, en deden we een luxe ontbijt in de plaatselijke 'Dome'. Engels ontbijt, capuchinootje... Heel onbackpackerachtig maar soms heb je dat nodig vonden wij. We hadden die dag een heel stuk te rijden, want bestemming was Hopetoun, een plaatsje aan de zuidkust tussen Albany en Esperance. Het regende ook nog geregeld die dag. En aangezien de ruitenwisserfunctie van Luuks auto het al een tijdje niet meer doet was dat soms reden om de auto aan de kant te zetten, een bordspelletje te spelen en als het droog was weer verder te gaan. Aangekomen vonden we vrij snel het hotel waar Lotte de komende weken zou gaan werken. Daar een biertje gedaan en hapje gegeten. Inmiddels waren we er al achter dat ook in dit gat geen bereik was met de mobiel. Dat was voor Lotte in het bijzonder even slikken...
In het donker (bijna een gewoonte inmiddels) vonden we een slaapplaats voor die avond, vlak bij zee. Het was bijzonder fris, dus zaten we ook deze avond gezellig met kaarslicht in de auto, waarbij ik moet zeggen dat het toch nog vrij lastig blijkt om een luchtbed op te blazen in een volle auto.

Die ochtend bleken we in een zwartgeblakerd duinlandschap te staan, met wel een mooi uitzicht op zee. Het weeer zag er helaas heel triest uit. En dat terwijl we vandaag de lange weg terug moesten afleggen. We deden ons ontbijt in een soort stationshuisje en toen het eindelijk een beetje leek op te klaren was het tijd om afscheid te nemen van Lotte.
Geen regen meer op de terugweg! (Ook geen boetes trouwens) Dat was een meevaller die we nodig hadden, aangezien Roland, Luuk en Peter die avond moesten zaalvoetballen. Ook nog even gestopt bij de Wave Rock, inderdaad een rots die op een golf lijkt. Dat klinkt een beetje droog misschien, maar zeker weten toch de moeite van het stoppen waard. Na een bak koffie ging het laatste stukje richting Perth!
Moe en voldaan, nagenietend van deze supertrip zaten we die avond weer in het hostel en ik moet zeggen dat een echt bedje wel weer even lekker lag.

Trouwens, zijn jullie er nog? Tis een lekker lang verhaal geworden inmiddels... Heb wel weer mijn best gedaan ;-) Over mijn volgende plannen schrijf ik jullie een volgende keer, weet alleen dat ik niet te lang in Perth blijf. Tot die tijd, geniet van het lenteweertje in Nederland en ik hoor graag weer hoe het jullie vergaat...

Greetz from Perth!

Marco