Eva, Pluisje en de Argentijnse safari

Hola! Death Road overleefd en zodoende inmiddels drie landen verder! Warmpjes bij de kachel in Montevideo, Uruguay. Stiekem mis ik mijn winterjas een beetje. Vandaar dat de vaart er lekker in zit, met een weekje hoop ik eindelijk weer in warmere oorden - lees Brazilië - te bivakkeren.

Copacabana is een plaatsje net over de grens in Bolivia, gelegen aan het Titicaca meer. Het doet vaag aan het strand in Rio denken, vandaar de inspiratie voor de naam, denk ik.Daar zag ik Nederland samen met een klein Nederlands leger hard falen tegen de Portugezen. Het had zo'n leuke middag kunnen worden...

Death Road in Bolivia was een waar avontuur die zijn reputatie eer aan deed. Een meisje in onze groep zag de weg van erg dichtbij door hard in haar voorrem te knijpen. Een ander meisje zag ik, terwijl we even aan de kant stonden, gillend het ravijn in schieten. Van horen zeggen ging die dag nog een dame met gebroken arm en een schedelfractuur terug naar La Paz. Zij eindigden de rit dus niet aan het zwembad. Ik deed het lekker rustig aan. Kramp in de vingers van het remmen en ingehaald worden door een malloot op een vouwfiets. Pijnlijk.

Ik vervolgde mijn weg via Cochabamba - waar men op het station kaartjes verkoopt alsof het een groente- en fruithandel betreft - en vervolgens naar Sucre, waar ik zondagochtend 7 uur tevergeefs op menig hoteldeur stond te kloppen. Wel erg mooi was het daar. De witte stad. En koud. Van het soort geen warm water? Oke, dan douchen we morgen wel.

Vier dagen later had ik eindelijk een (warme) douche in Uyuni. Thermometertechnisch een dieptepunt in deze reis tot zover. Na zonsondergang begroef je jezelf onder een laag dekens om het liefst een winterslaap te houden tot het weer warmer zou worden. Dromen over kachels. Daar stond wel weer een hoogtepunt tegenover, de driedaagse trip in 4wd naar de zoutvlaktes en woestijn. De eerste dag sliepen we in een zouthotel (in een zoutbed!), de tweede in een eenvoudig hostel met een heel klein houtkacheltje. Onderweg flamingo's gespot, en uitzichten op een fantastisch landschap. Op de derde dag nog een uurtje koukleumen op de grens, voordat onze bus kwam opdagen voor de rit naar Chili.

San Pedro de Atacama was snel bereikt, en bleek een soort oase in de woestijn. Gelukkig weer ietsje warmer daar, dus de barbecue kon weer aan! Als Nederlander ook maar weer eens het stalen ros beklommen daar voor een ritje in de heuvels. Happend naar adem af en toe, door de hoogte natuurlijk, niet door mijn hamburgerdieet. Santiago - de hoofdstad - bleek 23 uur met de bus richting het zuiden, en daar zou het nog kouder zijn, met die info besloot ik Chili dus maar snel weer gedag te zeggen.

Samen met Ben uit Wales - tegengekomen op de Boliviaanse grens - nam ik de bus naar Salta, Argentinië. Zo'n 10 uurtjes pruttelen in oostelijke richting. Argentinië bleek een groot contrast met voorgaande landen. Europees, onverstaanbaar Spaans en hier deden ze weer aan lange mensen, blond en duur. De eerste nacht belandden we in een uitgestorven hostel, dat snel werd verruild voor een wat socialer onderkomen. Waar iedereen 's avonds aan de keukentafel eindigde, met een flinke pot bier. Bijzonder momentje ook: voor het eerst in ruim 6 maanden werd er weer eens gekookt! Vanuit downtown namen we de lift de berg op, om te genieten van een biertje in de zon, we bezochten nog een museum, en daarmee hadden we de highlights van Salta wel te pakken.

Cordoba, de tweede stad van Argentinië was de volgende stop. Na een paar uurtjes sightseeing op zaterdag, weer een gezellige barbecue's avonds, was de zondag voornamelijk een bankhangdagje, kijkend naar de Wimbledon finale en wat films. Af en toe onderbroken door een zoektocht naar eten. Na 7 maanden op reis kan ik dit soort dagen stiekem erg waarderen. Op maandag was het vervolgens Independence Day voor de Argentijnen, wat werd gevierd met de warmste dag sinds tijden (dus languit in het park). Heerlijk dagje.

Na vier dagen Cordoba klom ik weer in de bus, die me 's nachts - weer in een uur of 10 - naar Buenos Aires bracht. Het was wederom fris, maar hier doet men gelukkig wel aan kachels. De eerste dag meteen richting begraafplaats, om eer te bewijzen aan Evita. Na een paar rondjes tussen de imposante grafzerken en nog eens navragen, bleek Eva's familiegraf opvallend bescheiden.

De volgende dag was het tijd voor serieuze (voetbal)zaken. Ik bezocht het stadion van Boca Juniors, de beroemde club van 'pluisje' Diego Maradona. Er schijnen echt vijftigduizend mensen te passen in dit uit de kluiten gewassen koekblik, en soms drukt men er nog tweeduizend extra in. Helaas geen wedstrijden op het moment om dit uit te testen.

In Salta kreeg ik een tip van een Franse jongen: Zoo de Lujan. Een dierentuin, twee uurtjes vanaf BA. Waar je leeuwen en tijgerts kon aaien. Ik zag de foto's en wist genoeg. Het bleek een uit de kluiten gewassen boerderij met apen, kamelen, ganzen en oude legervoertuigen. Een bonte verzameling. Daar aangekomen stond ik voor ik het wist in een kooi met 6 maanden oude tijgers, die de melk van mijn hand mochten likken. Vervolgens met klamme handjes de kooi met volwassen tijgers in. Gelukkig stond er geen human hamburger op het menu vandaag. Dat gaf moed, dus klom ik tot slot ook de kooi in met leeuwen, bepaald niet van het formaat Loeki de Leeuw. Een bijzondere ervaring.

Meer over mijn avonturen in Uruguay de volgende keer, hopelijk licht geroosterd met een caipirinha in de hand!