Botjes, schapenmaag en rieten eilanden

Buen dia vanaf zo'n vierduizend meter hoogte! La Paz is bereikt, oftewel Peru ligt al weer achter mij. De zon schijnt hier weer vel, maar inmiddels is toch maar de korte broek verwisseld voor de outfit die ik in december droeg op Schiphol. Je kunt wel spreken van een Oostenrijks wintersportklimaatje. Nu nog een terras waar je een flinke vaas bier kunt drinken! Die hoogte is trouwens goed te merken als je een helling oploopt. En La Paz bestaat alleen uit hellingen. Ondanks dat ik af en toe een coca theetje pak - dat schijnt te helpen - is het te voelen.

Drie weekjes Peru zitten er al weer op. De grensovergang was een duidelijke: weg bergen, welkom zandvlaktes, afval en tuk tuks. Dat klinkt wat negatief, maar het werd gelukkig snel beter. Eerste stop Piura was meer een noodzakelijke, om de reistijd wat te verkorten, waarna ik de volgende dag mijn weg vervolgde naar Chicklayo. Daar bezocht ik in één dag twee Incaruines. Gewoon met de lokale bus, beetje opgevouwen, maar voor een habbekrats. En twee keer was ik teleurgesteld bij wat ik aantrof. Veel zand en rots, en ik moest me een hoop verbeelden wat er niet meer was. Op de markt verkocht men mandarijnen met luidspreker en robotstem. Wat blijkbaar hypnotiserend werkt, want ik kocht ze ook!

In Trujillo - de volgende stop - sloeg ik de Incaruines dus maar even over en in plaats daarvan bezocht ik het kleinste museum ooit, in de kelder van een tankstation. Maar met een waanzinnig grote collectie Incabeeldjes, hutje mutje nonchalant naast elkaar in kasten.

Weer een paar uur verder lag Lima, op zo'n 3500 meter hoogte. Het centrum leek mij de beste locatie om te bivakeren, en daar vond ik een hostal op de 15e verdieping van een flatgebouw. Prachtig uitzicht en het was alsof je logeerde bij je tante. De lift had iedere dag onderhoudsuren, en de wc wou niet altijd doortrekken, maar dat was onderdeel van de charme.

De eerste dag meteen het fransiscanenklooster ingedoken voor een hoop katholieke pracht en praal. In de catacomben onder de kerk bevonden zich de botjes en schedels van zo'n twintigduizend mensen. Tikkeltje luguber en het deed me denken aan de kapucijner monniken in Rome, maar die maakten er dan weer hele mozaieken van. Ik deed verder nog een hoop sightseeing in Lima, werd geinterviewd door scholieren, at schapenmaag, zag Men in Black (Hombres de Negro) en bezocht Peru - Colombia in een kolkend, uitverkocht stadion. En helaas Peru, dat wordt geen WK in 2014.

Vanaf Lima was het een paar uurtjes naar Nazca. Waar veel mensen een hobbelend vliegtuigje pakken om de beroemde 'Nazcalijnen' te bekijken. Honderden jaren oude tekeningen van gigantische omvang, in het woestijnzand. Gelukkig kon je er ook een paar bekijken vanaf een torentje aan de kant van de Panamericana. De boom en de kikker. Bij de aanleg van die weg wist men trouwens nog van niks! Helaas ging dat ten koste van wat nu alleen nog een handje is.

In zonnig Arequipa - omgeven door besneeuwde bergtoppen - was men druk in voorbereiding op de Corpus Christi. En ik op mijn tocht naar de Colca Canyon. De een-na diepste vallei ter wereld en twee kee zo diep als de Grand Canyon. We werden beloond met prachtige uitzichten, een hot spring, een tiental condors, lama's en alpaca's, een snijdende kou en werden gedwongen te participeren in een cultureel dansje dat veel weg had van SM. Een prima twee dagen dus!

Een nachtbus verder was ik in het ubertoeristische maar prettige Cusco. Daar was een soort feestweek aan de gang, dus viel ik met mijn neus in de culturele boter. Ik genoot er voor de verandering eens van de McDonald's, bezocht een Incamuseumpje met echte mummies en zag Nederland - Duitsland in een kroeg met te veel Duitsers.

In Cusco boekte ik ook mijn trip naar Machu Picchu. Dit bleek een busrit van 6 uur, deels onverhard langs leuke afgronden en met mooie uitzichten, gevolgd door twee uurtjes wandelen over het spoor. Redelijk budget dus. De volgende ochtend was het dan zo ver. Vroeg opgestaan voor de zonsopkomst bij Machu Picchu. Een fantastisch uitzicht was het resultaat, dat kan geen foto evenaren. Vervolgens een stukje Inca trail gedaan richting Sun Gate (twee dagen spierpijn), waarbij het uitzicht nog beter werd. Zeker weer een hoogtepunt in mijn reis!

Mijn laatste stop in Peru was Lago Titicaca, het hoogste meer ter wereld. Daar leeft een hele gemeenschap al eeuwen op drijvende rieten eilanden. Die moesten dus bezocht worden. Ja, het was een soort Disney World, maar toch een bijzonder gebeuren en een fenomeen.

De grensovergang naar Bolivia was vervolgens appeltje eitje, maar over Bolivia volgende keer meer. Ik ben mij geestelijk aan het voorbereiden op Death Road, die ik morgen per mountainbike ga verkennen. Mocht je er nooit van gehoord hebben dan raad ik de Bolivia special van Top Gear aan! Tot horens weer!